Historia Sanktuarium Matki Bożej

Pierwszy, drewniany kościół powstał w tym miejscu w 1432 r. Pierwszą wzmiankę historyczną znajdujemy
w dokumencie księcia raciborskiego Wacława z 1445roku. Legenda podaje, że w miejscu, gdzie stoi dziś kościół, rozciągały się dawniej pola, a wśród nich rósł samotnie dąb. Grasujące wówczas grupy husyckie napadały tam
na mieszczanina, który pełnił wartę u wylotu bramy opawskiej i kiedy nieopatrznie zasnął pod wielkim dębem, został pojmany i skrępowany. Husyci chcieli go powiesić na drzewie, ale uciekli w popłochu, gdy ukazała się im Matka Boża oraz rycerz anielski. W dowód wdzięczności Matce Bożej za cudowne ocalenie, przysiągł odbyć pielgrzymkę
do Częstochowy. Stamtąd przywiózł kopię obrazu Jasnogórskiego i zawiesił na dębie, w miejscu uratowania. Obraz rychło zasłynął cudami. Legenda utrzymuje, że kościół postanowiono wznieść na pobliskim wzgórzu, jednak za każdym razem zwieziony tam budulec, usuwał się nocą na równię pod dębem.

Co roku do tego najstarszego górnośląskiego sanktuarium maryjnego przybywa wiele pielgrzymek z Raciborza
i okolicznych parafii, a także pielgrzymi indywidualni. Przy cudownym obrazie Matki Bożej Raciborskiej modlił się nawet sam król Jan III Sobieski w drodze na Wiedeń. Od najdawniejszych czasów przychodzi tu procesja z parafii pw. św. Mikołaja ze Starej Wsi, od wielkiego pożaru w 1698 r. kościół odwiedza procesja z parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, a od czasu epidemii cholery w 1831 r. przybywa tutaj również procesja z parafii pw. św. Jana Chrzciciela. Do tej świątyni przybywa też wielu pątników oraz turystów indywidualnych. Ci którzy wyjechali na zachód
z przyczyn ekonomicznych i politycznych, często gdy powracają na rodzinną ziemię raciborską, odwiedzają sanktuarium ukochanej Matki Bożej. Często ze łzami w oczach przypominają sobie pielgrzymki z lat dziecinnych i wyproszone tu łaski. Wielu też wstępuje do kościoła Matki Bożej, aby powierzyć Jej osobiste i rodzinne problemy.